Przeszłość Przyjaciół Muzeum Narodowego w Warszawie, jest niezwykle barwna, lecz nie jednorodna, składa się z kilku etapów działalności.

Pierwszy z nich, to ten kiedy historia Przyjaciół rozpoczyna się w 1916 r. z inicjatywy ówczesnej, warszawskiej inteligencji. Założycielami towarzystwa byli: Marya Zdzisławowa ka. Lubomirska, Czesław Baczyński, Bronisław Gębarzewski, Jan Krywult, Jan Lewiński oraz Tadeusz Rychter.  Podstawowym celem działalności było wspieranie Muzeum Narodowego, poprzez gromadzenie na jego rzecz funduszy, a co za tym idzie zakup dzieł sztuki i kultury, a także przeciwdziałanie niszczycielskim skutkom Wielkiej Wojny.

Już wtedy Przyjaciele MNW wzbudzali duże zainteresowanie, czego dowodem mogą być nie tylko liczne wzmianki w gazetach, ale także ogromne zainteresowanie członków Towarzystwa. Pomimo niezwykle ciężkiego okresu, prawie dwieście osób, angażowało się w prowadzone projekty, wśród, których znalazły się zbiórka darów do Sali Kościuszki, współpraca z Towarzystwem Zachęty Sztuk Pięknych, Uniwersytetem Warszawskim, Komitetem Organizacyjnym Zjazdu Techników Polskich, Ubezpieczenia Wzajemne Budowli od Ognia, Polskie Towarzystwem Miłośników Fotografii, Kurierem Porannym czy Związkiem Architektury. 

Niestety ostatnie wzmianki na temat Towarzystwa w tamtym czasie zamykają ten etap historii w 1918 r. Następne informacje jakie posiadamy dotyczą utworzenia w 1963r. Klubu Młodych Przyjaciół Muzeum. Klub był eksperymentalną formą realizowania programu oświatowego MNW, miał za zadanie wychowywanie młodzieży przez sztukę, pogłębianie wiedzy i zainteresowań. Wtedy też Minister Kultury przyznał członkom Klubu legitymacje uprawniające do bezpłatnego wstępu do Gmachu Głównego i wszystkich oddziałów MNW, dyrekcja natomiast zezwoliła na wstęp do pracowni konserwacji, a nieraz i wypożyczanie zbiorów na czas spotkań i wykładów.

Do niezwykle interesującej formy działalności klubu należały liczne wycieczki z historykami sztuki po Polsce, a także oprowadzania z dyrektorem S. Lorentzem w tym wieczór stylizowany na słynne „Obiady Czwartkowe” króla Stanisława Augusta, oprowadzanie po Pałacu w Wilanowie czy Zamku Królewskim w Warszawie. Na XV lecie Klubu w 1979r.  dyrekcja muzeum wydała dość nietypowe zezwolenie, na organizację balu w kawiarni Muzeum, całość została rozpoczęta polonezem.

Mimo ogromnego sukcesu działalność klubu zakończyła się w 1983r. pozostawiając przestrzeń do wypełnienia nowymi pomysłami. Dlatego też w latach 90 grupa pracowników muzealnych postanowiła zrzeszyć osoby zainteresowane Muzeum Narodowym w Warszawie tworząc Stowarzyszenie „Klub” Przyjaciół Muzeum Narodowego w Warszawie.

Do członków należeli głównie byli pracownicy muzeum, którzy po wielu latach pracy, przywiązani do tego miejsca chcieli dalej pozostawać w bliskim otoczeniu, angażując przy tym swoje rodziny i przyjaciół. Klub przede wszystkim organizował wykłady i oprowadzania po wystawach stałych i czasowych w Gmachu Głównym i Oddziałach MNW. Formuła jednak nie sprowadzała nowych członków do towarzystwa, w związku z tym należało ją zaktualizować.

W 2014 r. zostały powołane nowe władze, które uaktualniły statut, a także stworzyły manifest określający przestrzeń oraz cel działalności towarzystwa. Została wprowadzona nowa nazwa „Przyjaciele Muzeum Narodowego w Warszawie”. Od tego czasu Stowarzyszenie jest prężnie rozwijającą się organizacją, zrzeszającą coraz większą społeczność.